کاخن لغتی اسپانیایی به معنی جعبه، صندوق یا صندوقچه است که به نوعی ساز کوبه ای با تاریخچه ی کم از کشور پرو اطلاق می شود.
بردگان آفریقای غربی و مرکزی در قاره آمریکا به عنوان سازندگان اولیه ساز کاخن در نظر گرفته می شوند. کاخن در دوره های برده داری در مناطق ساحلی پرو ایجاد شد. این ساز در سال 1850 به اوج محبوبیت رسید و در اواخر قرن نوزدهم نوازندگان کاخن تغییراتی در ساختار و صدادهی این ساز به وجود آوردند.
کاخن پرکاربردترین ساز موسیقی آفرو-پرویی ها (آفریقایی تبارهای پرو) از اواخر قرن نوزدهم است که پس از برده داری، به مخاطبان بیشتری از جمله لاتین تبارها دست یافت و جای خود را در موسیقی لاتین و فلامنکو پیدا کرد. در حال حاضر، این ساز در اجرای موسیقی در قاره آمریکا و اسپانیا بسیار رایج است.
نوازنده کاخن بر روی آن می‌نشیند و با ضربات کف دست و انگشتان، بر روی صفحه جلویی (تاپا) و صفحات کنار و بالای ساز می‌کوبد و صدا تولید می‌کند. همچنین در نواختن کاخن از ابزارهای نوازندگی درام و دیگر سازهای پرکاشن نظیر مَلِت‌ها (mallets)، استیک‌ها(sticks) و براش‌ها (brushes) هم استفاده می‌شود.
کاخن عمدتا در موسیقی آفرو-پرویی و همین‌طور سبک‌های معاصر فلامنکو و جز (Jazz) مورد استفاده قرار می‌گیرد. اصطلاح کاخن به سایر آلات کوبه‌ای جعبه‌ای شکل مورد استفاده در موسیقی آمریکای لاتین مانند Cajón de Rumba (مورد استفاده در موسیقی رومبای کوبایی) و Cajón de Tapeo (مورد استفاده در موسیقی محلی مکزیک) نیز اطلاق می شود.
کاخن جعبه ای چوبی به شکل مکعب مستطیل ایستاده است که 3 طرف آن با تخته‌های چوبی به ضخامت حدود 1.5 تا 2 سانتی متر و سطح اصلی آن که تاپا نام دارد با تخته ی سه یا چند لایه ساخته شده است.
در قسمت پشت کاخن (و گاهی اوقات در سمت چپ یا راست آن) حفره صدا(sound hole) قرار دارد. کاخن در اصل فقط جعبه‌ای چوبی بود اما در حال حاضر امکانات بیشتری بر روی آن قرار گرفته است و پایه‌های یا پلاستیکی و انواع فنرها و اسنرها (snares) برای ایجاد صدا، در داخل و پشت تاپا نصب می‌شوند.
منبع: Wikipedia.org
